مسعود سعد

(شعر حبسیه)

نزدیک به 20 سال از بهترین ایام زندگانی مسعود بن سعد سلمان,شاعر خوش قریحه و ازاده ی لاهوری که نیاکان او از همدان به ان دیار رفته بودند در زندان گذشت.
در واقع مسعود طی پانزده سالی هم که در پایان عمر خویش ازاد زیست و به خواندن و نوشتن اشتغال ورزید, ان مایه اسایش و ارام نداشت که  رنج های مدت حبس را جبران کند زیرا در این ایام تازه به زندان پیری و ناتوانی گرفتار امده بود. مسعود با وجود انکه پدرش از عمال دولتی و در دوره ی اول غزنوی صاحب شان و شوکت بود به خدمت سیف الدوله محمود پیوست که در ان روزگار از جانب پدر به امیری هندوستان منصوب شده بود. در حدود سال 480 سیف الدوله به فرمان پدرش سلطان ابراهیم گرفتار و زندانی شد و ندیمان و یاران او نیز به قید و زندان گرفتار امدند از ان جمله مسعود سعد بود که هفت سال در قلعه های (سو) و ( دهک ) و سه سال را در قلعه ی (نای) زندانی شد.
این واقعه گویا بر اثر تهمت حاسدان واز ان جمله یکی از رقیبان مسعود به نام راشدی شاعر دربار سلطان ابراهیم برای وی پیش امده است.
مسعود که در یکی از سال های 438 تا 440 در لاهور پا به هستی گذاشته بود سرانجام پس از حدود هشتاد سال به سال 515 هجری بدرود زندگانی گفت.

شیوه شاعری مسعود

وی در حقیقت نامورترین شاعران عصر دوم غزنوی است.
در واقع شهرت مسعود در گرو حبسیه های اوست. این قسم از اشعار او موثر و درد انگیز و در عین حال جالب و گیرا از اب درامده و تظلم هایی از ستم رسیدگان ان روزگاز را ثبت کرده است اما شعر او منحصر به حبسیات نیست. وی در وصف مدح , غزل و هجو و شوخی هم دستی قوی و شیوه ای ممتاز داشته است. برخی از شاعران نامور ان روزگار مانند امیر معزی و سنایی و عثمان مختاری و ابوالفرج رونی, با او دوستی ها داشته اند و بعضی از انها هم در شعر مسعود مورد ستایش قرار گرفته اند